Rust is de weg is naar alles

Wat is dat toch met telkens maar alles willen. Waarom willen we zo veel en hoe deden onze ouders dat dan toch. Door mijn moeder ben ik daar zoveel over na gaan denken. Had ze dan toch al die jaren de wijsheid in pacht, net zoals mijn vader. Een eenvoudig leven leiden brengt misschien wel meer voldoening. Maar in mij zit reislust en het enthousiasme om nieuwe dingen te leren. Je zou kunnen zeggen altijd onderweg. En toch voelt het rustig in mij. Op een paar momenten na als ik de liefste moeder wil zijn, een liefdevolle partner, een opgeruimd huis wil en Raafwerk wil laten bloeien. Ik wil ook nog graag een keer sporten, elke dag yoga, al lijkt dat al eeuwen geleden. En ik berust daarin en toch ook niet.

Wat is dat met het menselijk verlangen van deze tijd om maar lastig te kunnen rusten. Ik kom er telkens achter dat rust de weg is naar alles. Een ontspannen lichaam is een ontspannen geest. De regel van mijn moeder, een opgeruimd huis is een opgeruimde geest. Dat geldt voor mij in ieder geval wel. Maar een dag is toch veel te kort om alles te kunnen doen. Ik heb het idee dat er zo weinig tijd is. Hoe voelt tijd voor jou? Heb je er genoeg van of heb je meer tijd nodig.

Het is ook een soort cirkel. Waar mijn ouders al hun hele leven buiten werken, en daardoor ook een ontspannen lichaam hebben en dus een ontspannen geest, werk ik veel binnen en altijd staat mijn hoofd ook aan in de begeleidingsprocessen, naast dat ik weet te luisteren naar mijn lijf. Maar het meest gelukkig voel ik mij buiten, wanneer ik sup, aan het paardrijden ben, aan het wandelen. In de tuin wat bezig ben. In de natuur gaat mijn ademhaling omlaag en daarmee ook onze hartslag. Waardoor het lichaam minder op de stand van alertheid staat. Onze psoasspier ontspant meer en zo ook onze skeletspieren die onze meest kwetsbare organen beschermen. Onze longen en buik. Wanneer onze ademhaling hoog zit, denkt ons lichaam dat het alert moet zijn. Moeten vechten of vluchten, het gaat iig hard werken, hard werken om gevaar voor te zijn. Ons zenuwstelsel raakt overspannen en de cirkel is rond. Intussen schrijf ik dit stukje zittend op de grond naast mijn kleine man die graag wil dat ik naast hem zit. Het volledig aanwezig zijn van dit mannetje brengt mij ook weer terug in dit moment. Het moment om alles in mijn lijf weer te laten ontspannen, mijn adem, mijn spieren, mijn gedachtes.