Niet meer bang om gekwetst te worden

Wat betekent verbinden voor jou in een relatie?

Verbinden voor mij is ten volle kwetsbaar durven zijn. In mijn kwetsbaarheid de deur naar mijn hart openen. Waar ik vroeger dacht dat te doen, ben ik er achter gekomen dat ik dat deed onder mijn voorwaarden. Alleen al de manier van iemand begroeten. Ik nam het voortouw in bijvoorbeeld een knuffel geven. Ik bepaalde zo onbewust hoe lang die knuffel duurde en hoe intens. Verbinden gaat over je ziel bloot geven met het risico dat een gekwetst deel in jou geraakt wordt en dat je opnieuw gekwetst zal worden. Want hoe hard we er ook proberen van weg te blijven, gekwetst worden we weer allemaal. Dat hoort er bij. En tegelijkertijd ook dat ik anderen kan kwetsen. Voor mij zelf betekent dit om uit de onschuld te komen zoals we dat zo mooi systemisch noemen. Niet alles goed kunnen doen en alles fixen, maar aannemen dat ik niet alleen een engel ben maar ook een heks. En met deze gedachten het vertrouwen hebben dat alles er mag zijn in het contact.

Wat maakte dat je de deur naar je hart open kon zetten?
Door het leven aan te nemen in zijn volle glorie. Te omarmen dat vreugde en pijn bij elkaar horen, zoals de nacht en de dag, het leven en de dood. Het pad van yoga heeft mij onder meer geholpen om te voelen dat we onderdeel zijn van een groter geheel in plaats van mijn ego die toch aardig groot was voor een vrouw van 1.58 mtr. Ook dat is een vertrouwensproces. Als het niet om mij gaat maar om iets groters waarvan ik niet weet wat het is, hoe geef ik mij daar dan aan over?

Hoe heb jij je overgegeven?
Door mij te verbinden met mijn lijf, daar te voelen en een tijdje te vertoeven in plaats van in mijn hoofd te blijven kamperen. Te voelen dat we allemaal liefde zijn, als we dit kunnen toelaten. En als ik liefde ben, ben jij dat ook. Dus door jou op gepaste afstand te houden, houd ik ook mezelf op afstand. Niet alleen mensen die ik nog niet zo goed ken. Maar ook bijvoorbeeld met mijn dochter. Vooral mijn dochter. Zij weerspiegelt mij omdat ze ook een vrouw is. En ze lijkt ook nog eens erg op mij. Al mijn gekwetste delen wil ik beschermen in haar. En tijdens dit proces komen primaire reacties naar boven zoals onmacht en daaropvolgend boosheid. Niet echt boos, maar die gooi ik automatisch over verdriet. De verbinding wordt daarmee verstoord. Door te voelen en ervaren dat we allemaal liefde zijn, laat ik ook haar pad lopen. En mag ze haar eigen boosheid en verdriet voelen. Een pad wat van mij is hier in dit leven en zij haar eigen pad. Het helpt mij om haar echt aan te kijken en zien hoe klein ze nog eigenlijk is. Puur en verbonden met zichzelf. Aannemen dat wat je toekomt precies dat is wat je nodig hebt. En daarin alles durven omarmen vanuit vertrouwen. Vanuit hier kan ik echt verbinden met haar. Omdat ik haar kan zien voor wie ze werkelijk is en mag blijven voelen wat ik nodig heb. Op dezelfde manier voel ik de liefde voor mijn deelnemers.

Veel van de nieuwe modules gaan over verbinden
Ja dat klopt, omdat alles samenkomt tussen jou en de ander, en telkens vanuit een andere invalshoek. Thuiskomen in je relatie, gaat over verbinden met jezelf in je relatie en verbonden liefde die daarop volgt gaat over verbinden met de ander in intimiteit. Op de grens gaat over hoe jij je energie kan behouden in het contact met de ander. Vanuit de verbinding voel je wat er nodig is en wat je te laten hebt. Maar wel vanuit verbondenheid. Stilte als bron gaat over verstillen om je juist te kunnen verbinden met het grotere veld. Verbinden vanuit het niet doen, maar vanuit toeschouwer kunnen zijn. Weg bij projecties maar in volle aandacht bij de ander, omdat je verstilt bent van binnen. Telkens gaat het weer over jou en de ander, maar vanuit andere bewegingen.

Waar liggen je persoonlijke uitdagingen nu nog in verbinden?
Ik heb een mooie uitdaging. De negen maanden challenge noem ik het maar even. Ik heb het onverwachte cadeau gekregen dat ik in verwachting ben van een kleine hummel. Iets wat ik nooit meer had durven hopen. Als we het hebben over verbinden met iets groters dan is dit wel het ultieme voorbeeld voor mij. Een onvervulde wens die er lang was en ook had losgelaten na een lang traject van verlies en ook de leeftijd die niet meer meewerkte. Althans dat dacht ik. Het bijzondere is door dat ik meer verbonden was met mezelf, met liefde, was ik meer verbonden met dit kindje en vanuit deze connectie was er al snel het vertrouwen. Vanuit de baarmoeder leert een klein wezen al wat verbinden is. Verbinding met liefde of angst bijvoorbeeld. Angst speelde eerst op en na een diepe ademhaling, of misschien wel 100 diepe ademhalingen, koos ik voor de verbinding. Zodat ik vertrouwen mocht doorgeven. Met het risico om weer gekwetst te worden en met het vertrouwen dat ik dat wel aankon. Het begon allemaal toen ik accepteerde dat ik mijn wens niet onder controle had, en het niet aan mij was, althans niet aan mijn ego van iets willen en net zo lang vechten tot dat het lukt. Mij over te geven aan het leven. In het toelaten van alles en niets. En dat in te ademen. Voel me dankbaar en denk tegelijkertijd aan alle vrouwen voor wie deze wens nog onvervuld is.