Verhaal zonder woorden

Eén training en zoveel verschillende verhalen… Iedereen komt met zijn eigen verhaal. Yoga als metafoor van het dagelijkse leven.

Ik zie dat ik een oude bekende ga tegenkomen vandaag. Twee jaar geleden heb ik hem ontmoet tijdens een persoonlijke kracht training. Om hem vervolgens in de training sensitiviteit nog een keer te ontmoeten. En vandaag ontmoet ik hem op de yogamat. Ik vind het fijn als hij er is. Niet alleen zijn persoonlijkheid maar wij hebben inmiddels aan een half woord genoeg. We zitten op een lijn en ik weet ondertussen waar het echt om draait bij hem. En hij bij mij. Want ook hij leert mij elke keer beter kennen.  Ik geef mij in mijn trainingen bloot. Wat kan ik anders doen als ik mijn deelnemers dat ook vraag te doen. Als het gaat over autonomie en vanuit je hart leven dan kan ik alleen uitdragen waarin ik geloof.

Een analytisch sterke man en tegelijkertijd heel gevoelig. Fijn dat hij er is want op deze manier kan hij even het analyseren van zijn gevoel achter zich laten. En in de plaats daarvan kan hij het doorleven. Als we eenmaal in de flow gaan zie ik hem genieten. Met zijn ogen dicht voelt hij zijn lijf en volgt hij zijn ademhaling. Aan alles merk ik dat hij al vaker bij mij in de groep is geweest, want waar anderen nog vechten in het perfectionisme van het perfect willen volgen zie ik hem zijn ogen sluiten om op mijn stem zijn eigen lijf en ademhaling te volgen. Ook in de yin zie ik aanvaarding. Ik denk dan aan zijn vraag waar hij de afgelopen trainingen mee aan de slag is gegaan. Het gaat onder meer over acceptatie en aanvaarding dat iedereen op zijn of haar eigen manier in het leven staat. En als het dan om familie gaat is dat niet altijd even makkelijk. Ik hoop vooral dat hij ook daar gemak in het ongemak kan vinden zoals hem dat vandaag ook lukt. Dat zijn ademhaling hem daarmee gaat helpen en het ok is zoals het is.

Wat is het genieten vandaag. Want niet alleen mijn maatje zit in de groep maar ook een super enthousiaste man waarvan ik in de intakegesprekken niet echt dichtbij mocht komen. Hij kon honderduit praten, maar vergat daarbij te ademen. En zei veel maar niet waar het echt om ging. En nu hier op de mat zie ik hetzelfde enthousiasme terug en zie ik hem genieten terwijl hij hard aan het werk is. Gedurende de dag ontspant zijn gezicht en lijf en zijn er voor hem steeds minder woorden nodig. Aan het einde van de dag geeft hij aan hoe fijn het is dat hij vandaag in de rust weer dichter bij zichzelf is gekomen.Ook de dag later wanneer hij weer in de hectiek van de dag beland is kon hij blijven ademen en de stress daar laten waar het hoorde. Door dichter bij zijn eigen ik te blijven in plaats van te richten op de ander.

Een stukje achter hem staat een sterke jonge man die kracht en rust uitstraalt. Gelukkig laat ik mij niet helemaal afleiden door zijn sterke houding. Op voorhand geeft hij mij ook een boodschap mee die op het eerste gezicht niets bijzonders van aard heeft. Toch voel ik door echt te luisteren dat controle in de boodschap verwerkt is. Alsof hij zich aan de voorkant veilig stelt. Als ik hem dat aangeef krijg ik een glimlach van herkenning. Misschien zelfs wel opluchting, want ergens denk ik dat veel mensen niet door hem heen kijken om te zien dat er meer is. Veilig maar ook wel saai voor iemand die veel in zijn mars heeft. Groei zit toch in de stretch. Hoe meer ik aangeef dat dingen niet moeten hoe meer rust er ontstaat. Tijdens de mediatie zie ik hem genieten. Misschien vanuit een stukje perfectionisme omdat het hem lukt maar ook van de rust die het hem brengt. En zo gaat hij de yin in en lukt het hem om gemak in het ongemak te vinden. Na de training geeft hij aan dat hij blij verrast is. Yoga verrast elke keer weer ;).

En zo zie ik nog vier mooie mensen voor mij met ieder hun eigen verhaal. Waaronder een bijzondere dame. Nadat ik haar ontmoet heb tijdens een training sensitiviteit komt ze hier omdat ze graag wil door blijven ademen in de reis die ze aan het afleggen is. Een pittige reis. Een reis van verlies en rouw. Een reis die vraagt om terug te komen bij jezelf en het verdriet wat er is toe te laten. Al lijkt dat soms onmogelijk, het lijf en hart vragen erom. Vandaag zie ik haar steeds meer op zichzelf richten, in plaats van op de ander, zoals ze het helaas heeft geleerd. Ze heeft nooit echt de kans gehad om kind te zijn. Nu op deze mat mag ze voor zichzelf kiezen, en dat doet ze!
Ik heb genoten van al deze verhalen in de beweging. Niet letterlijke woorden maar woorden van het lijf.