Mini blog - Vieze handen

Ik ken haar al even van een aantal opleidingen. Nu staan we hier buiten op de vlonder. En ze kijkt haar blokkade aan. ‘Het is toch niet alleen mijn vader maar ook mijn man’, zegt ze dan ineens. Dan vraag ik haar, ‘wordt het niet eens tijd om het nest uit te vliegen’?. En dan komt er een zucht. ‘Ja dat wordt het zeker’.
En dan is het tijd om de onschuld te verlaten. Voor het zorgen voor haar ouders. Voor het niet meer schuldig voelen dat ze voor zichzelf kiest. Ze loopt het gras op en graaft haar handen in het natte zand. De plek waar ze uit de onschuld stapt en vieze handen maakt. Waar ze volwassen wordt en verantwoordelijkheid neemt. En loopt dan terug naar haar nest en laat haar handen zien. ‘Wil je mij liefdevol blijven aankijken als ik mijn eigen leven leidt’?, vraagt ze aan haar man en vader. Ze ademt nog eens diep in en loopt dan terug naar binnen. Op haar nieuwe tijdslijn....