Wat als zelfliefde geen beslissing is

**En toch wist je het ooit**

Er komt een moment
dat je daar zit
met je hoofd vol vragen
en je handen leeg.
Tussen twee werelden in.
Tussen weten en niet-durven.
Tussen jezelf verliezen
en jezelf terugvinden
in een fluistering.

Je vraagt het de sterren.
Je legt het in het water.
Je schrijft het op in dagboeken
die je daarna weer verstopt
omdat het antwoord
te veel van je vraagt.
Of misschien juist te weinig.
Misschien is het eenvoud
waar je niet op durft te vertrouwen.

Je hebt geleerd te twijfelen
aan je eigen richting.
Alsof zachtheid niet genoeg is.
Alsof liefde altijd
verdient moet worden
met pijn, met bewijs,
met pleasen.

Maar wat als je stopte
met kiezen wat klopt voor anderen
en begon te kiezen
wat klopt voor jou?

Wat als je eens
niet verder rende
maar bleef
waar je adem
dieper wordt
en je schouders
eindelijk zakken?

Wat als zelfliefde
geen beslissing is
maar een herinnering—
aan wie je was
voordat de wereld je
leerde twijfelen?

Je hoeft niet zeker te zijn
om op weg te gaan.
Twijfel is geen vijand,
alleen een poortwachter.
Vraag haar gerust
waarom ze hier staat.
En als ze zegt:
“Om je te beschermen,”
zeg dan zacht:
“Dank je. Maar ik kies toch.”

Want jij weet.
Diep vanbinnen.
Onder het moeten,
onder het schuldgevoel,
onder de oude stemmen
die je klein hielden.
Daar ligt je waarheid.

Niet luid.
Niet dwingend.
Maar warm,
en echt.

Je hoeft geen toestemming meer.
Alleen de moed
om je eigen fluistering
serieus te nemen.

Dus, lief mens—
als je mocht kiezen
zonder oordeel,
zonder haast,
zonder maskers:

Wat zou jij dan kiezen
voor jezelf?
Wat zou liefde dan zeggen
over jou?

En durf je
haar te geloven?

De opleiding verbinden met jezelf en de ander is nu geopend. Een plek van thuiskomen in wie je werkelijk bent!