Tussen Plek en Schuld

Ik was nog jong toen ik ontdekte dat verdwijnen, stilte en ruimte mijn toevlucht waren. Daar, in dat open veld van voelen, vond ik veiligheid. Ik leerde dat ik kon blijven ademen bij wat er was, en dat dat genoeg was om te overleven.

Later werd het een tweede natuur om anderen diezelfde ruimte te gunnen. Mijn collega’s, vrienden, geliefden, ze voelden mijn beweging: neem maar de ruimte, ik maak wel wat plaats.

Maar telkens wanneer ík ruimte nodig had, stond ik op een kruispunt. Tussen verdwijnen en aanwezig zijn. Tussen zorgen voor de ander en werkelijk gaan staan voor mezelf. En elke keer weer moest ik langs de oude neiging om achteruit te stappen, me klein te maken, nog even te wachten.

Die beweging zit in mijn lijf gegrift. Zelfs als ik bewust kies om te blijven staan, voel ik eerst dat verkleinen van vroeger: het lichaam dat zich herinnert dat plek innemen ooit iets kostte.

Plek innemen is niet zonder gewicht. Zodra je echt zichtbaar wordt, verschuift er iets, in jezelf én in de wereld om je heen. Je laat zien: ik doe dit, ik ben hier, dit is van mij. En dat brengt iets teweeg. Niet als schuld in de zin van fout, maar als het onmiskenbare besef dat jouw aanwezigheid invloed heeft.

Elk begin draagt zijn eigen sporen. Zodra jij iets aanraakt, verandert het. En dat wat verandert, raakt ook jou. Er is geen onschuld meer na de eerste stap; alleen het leven dat verder ontvouwt vanuit de keuzes die je maakt.

Wie leeft, laat afdrukken na. Soms zacht als adem in de lucht, soms scherp als een snee. En hoewel we vaak proberen de last van die sporen te ontwijken, zijn het juist deze contouren die ons levensverhaal vormgeven.
Voor velen is plek innemen echter een schaduw die aan voluit leven kleeft. 

Zeker als onze eerste pogingen tot plek innemen ooit werden beantwoord met afwijzing of stilte. Dan leert een kind dat het veiliger is om niets te beginnen, om niet te veel te willen, om zichzelf wat kleiner te houden.

Maar daarmee verdwijnt ook iets van de stroom die leven heet. De natuurlijke impuls om te scheppen, te bewegen, te handelen, verstilt.

Weer leren plek innemen vraagt volwassen moed: kunnen dragen wat zichtbaar wordt zodra je kiest. Niet langer plek innemen om goed te doen of schuld te vermijden, maar vanuit iets dat klopt, iets wat van binnenuit roept.

Als we opnieuw durven luisteren naar die innerlijke richting, wordt initiatief niet langer iets wat we doen, maar iets wat vanzelf ontstaat uit wie we zijn. En dan blijkt dat plek innemen geen vijand is, maar een stille getuige van ons mens-zijn, van het feit dat we werkelijk hebben geleefd.

De cursus Ademwerk & Innerlijk Kindwerk is nu geopend — een diepe reis waarin systemisch werk, ademwerk en lichaamswerk samenkomen om precies deze beweging te verkennen: van aanpassen naar aanwezigheid, van terugtrekken naar werkelijk je plek innemen.

#ademwerk #systemischwerk #innerlijkkind #persoonlijkleiderschap #raafwerk